Ο θρύλος λέει ότι ο άγνωστος εφευρέτης τους σκακιού, πλήρωσε με τη ζωή του τη θαυμαστή του επινόηση. όταν την παρουσίασε στην αυλή του σουλτάνου, εκείνος θορυβημένος απο τα μυστικά που έκρυβε το παιχνίδι, τον αποκεφάλισε πάνω στην σκακιέρα. Από τότε, μια σκιά βίας και αίματος, εκδίκησης και διπλωματίας, φόβου και καταπίεσης, υποκρισίας και ειλικρίνειας ακολουθεί το παιχνίδι...
«Σε αγάπησα πολύ, δεν σε ερωτεύτηκα ποτέ», της είπε.
Νομίζω πως αυτό θα είναι το τελευταίο πολιτικό άρθρο για αρκετό καιρό. Όχι μόνο το παράκανα, αλλά δεν ξέρω αν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο, όχι τουλάχιστον μέχρι να δούμε κάτι χειροπιαστό από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μέσα σε αυτές τις 6 πρώτες μέρες του ΣΥΡΙΖΑ έχω διαβάσει πολλά σχετικά με την πολιτική που ακολουθεί και, όπως πάντα, υπάρχουν διαφωνούντες. Ένας από αυτούς είμαι και εγώ, αλλά σέβομαι τη δημοκρατία και δέχομαι πως θα κυβερνηθώ για τα επόμενα 4 χρόνια από αυτό το κόμμα.
Αυτό όμως που με παραξενεύει είναι που πολλοί Έλληνες δηλώνουν περηφάνια γαι τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ έναντι των Ευρωπαίων. Μιλάνε για «ξεκάθαρα λόγια», για «πολιτικούς που δεν είναι γατάκια», για τον Βαρουφάκη που «έβαλε στη θέση του τον Ολλανδό» και άλλα όμορφα.
Οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, τερματίζοντας τον 5ετή κύκλο της μνημονιακής εποχής στην Ελλάδα, αναδεικνύονται σε γεγονός ιστορικής σημασίας για την εγχώρια πολιτική σκηνή, ενώ δεν είναι μικρότερη και η διεθνής απήχησή τους. Η «πειραματική» διαδικασία κατεδάφισης της αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, που επιχειρήθηκε, αναστέλλεται.
Από το 2010, η στάση της κοινής γνώμης απέναντι στις μνημονιακές πολιτικές της λιτότητας παρέμεινε πλειοψηφικά αρνητική (70% κατά, μόλις 30% υπέρ[1],[3]). Ουδέποτε αυτή η πολιτική κατάφερε να κερδίσει κοινωνική συναίνεση, παρά το γεγονός ότι τα κόμματα που τις διαχειρίσθηκαν (μεταξύ αυτών και η ΔΗΜΑΡ), ψηφίστηκαν από ένα σημαντικό τμήμα του εκλογικού σώματος. Σε πείσμα της μεταμοντέρνας φιλολογίας, η πολιτική διαίρεση μνημονιακού/αντιμνημονιακού μπλοκ παραμένει ενεργή και έχει ανασηματοδοτήσει με νέο περιεχόμενο τον ιστορικό πολιτικό άξονα Δεξιά/Αριστερά.
ΝΟΥΜΕΡΑ ΚΑΙ ΤΑ
ΝΟΥΜΕΡΑ
Στους
διαξιφισμούς της πολιτικής επικαιρότητας των τελευταίων 4 χρόνων μου έχει κάνει
εντύπωση η αδιαφορία-άγνοια-συσκότιση των πραγματικών μεγεθών από όλη την
αντιπολίτευση
Έτσι ενώ ο
ετήσιος προϋπολογισμός της χώρας είναι 50 δις, έχουν καταφέρει να κάνουν φοβερά
και τρομερά θέματα
Συνολικά 9.808.760 πολίτες καλούνται να ψηφίσουν στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές. Από αυτούς οι 5.060.877 είναι γυναίκες και οι 4.747.883 άνδρες.
Όπως διαπιστώνεται από τα στοιχεία του υπουργείου Εσωτερικών, η δυναμική του εκλογικού σώματος παραμένει σχεδόν σταθερή τα τελευταία χρόνια: 9.834.970 (το 2009), 9.850.802 (το 2012) και 9.808.760 (το 2015).
Τη μεγαλύτερη εκλογική δύναμη παρουσιάζει η Β' Αθηνών με 1.428.759 εκλογείς και τη μικρότερη η περιφέρεια Λευκάδας με 29.152 εκλογείς.
Από 71 και πάνω η ηλικιακή κατηγορία με τους περισσότερους εκλογείς
Οι τιμές στο γάλα δεν υποχώρησαν σημαντικά, διότι η Ελλάδα δεν εφήρμοσε πλήρως τις σχετικές συστάσεις του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ). Την απάντηση αυτή έδωσε ο αρμόδιος για τις Οικονομικές Υποθέσεις επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Πιερ Μοσκοβισί, απαντώντας σε ερώτηση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλη σχετικά με την ακρίβεια.
Το κρίσιμο πάντως στοιχείο που δημιουργεί συνθήκες πραγματικού ντέρμπι, ακόμη και ανατροπής, προκύπτει από την «ακτινογραφία» των αναποφάσιστων, όπου η Ν.Δ. έχει σαφή υπεροχή σύμφωνα με την έρευνα της Pulse
Αθήνα, 08.01.15
Αγαπητοί φίλοι και μέλη της Δημιουργίας, σε διάστημα μικρότερο από 3 χρόνια πήραμε μέρος σε 4 εκλογικές αναμετρήσεις. Για ένα κόμμα εθελοντών, χωρίς επαγγελματικά κομματικά στελέχη, και μόνο αυτή η συμμετοχή είναι άθλος.
Κάθε εκλογή, εκτός από την πολιτική της "βιτρίνα", έχει και μια τεχνική πλευρά που δεν την ξέρει κανείς, παρά μόνο οι άνθρωποι που δουλεύουν για την διεκπεραίωση αυτών των θεμάτων. Λίγοι έχουν μάθει, για παράδειγμα, ότι στις εκλογές του Μαΐου του 2012 παρ' ολίγον δεν θα παίρναμε μέρος διότι το Υπουργείο Εσωτερικών μάς έβαλε μία πρόστυχη τρικλοποδιά την τελευταία στιγμή, λέγοντας ότι είχε το τελειώσει το χαρτί για την εκτύπωση ψηφοδελτίων στις διαστάσεις που μας είχε πει αρχικά, και θα μας έδινε χαρτί άλλων διαστάσεων, πράγμα που έριχνε έξω όλη την οργάνωση παραγωγής που είχαμε στήσει. Θυμάμαι τον αξέχαστο Μορίς Μαυρίκο να μου τηλεφωνάει σε απόγνωση κι εγώ να παίρνω το Υπουργείο Εσωτερικών και να απειλώ θεούς και δαίμονες. Τελικά, ως εκ θαύματος, το χαρτί βρέθηκε αφού όμως με όλη αυτή την ιστορία είχαμε χάσει ήδη μία από τις δύο όλες κι όλες μέρες παραγωγής.
Αυτά τα λέω για να καταλάβετε αφ' ενός πόσο βρώμικα παίζει το σύστημα όπου και όπως μπορεί και επίσης πόσες χιλιάδες λεπτομέρειες πρέπει να είναι άψογες σε μια γραφειοκρατία που ψάχνει αφορμές για να αποκλείσει.
Είναι σχεδόν έθιμο στα τηλεοπτικά πάνελ. Κάποιο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ μιλάει με θέρμη για τη μαγική «διαπραγμάτευση» που θα σβήσει το χρέος -ή έστω ένα μεγάλο κομμάτι αυτού- ώστε να ζήσουμε όλοι ζωή χαρισάμενη. Κατόπιν όλοι γνωρίζουμε τη συνέχεια της συζήτησης, όπως όσοι εκκλησιάζονται συχνά ξέρουν το επόμενο απολυτίκιο της Θείας Λειτουργίας. Ο δημοσιογράφος θα ρωτήσει τον προσκεκλημένο του: «Και τι θα κάνετε αν οι Ευρωπαίοι δεν δεχθούν να περικόψουν το χρέος; Εχετε Σχέδιο Β΄;». Ο καλεσμένος θα αρχίσει τις περικοκλάδες «ναι, κι εμείς... ξέρετε... Οι Podemos στην Ισπανία... Η Ευρώπη αλλάζει...» κι άλλα τέτοια. Αφού γίνουν μερικές αντεγκλήσεις, τις οποίες σιγοντάρει το παριστάμενο στέλεχος της Ν.Δ. ή του ΠΑΣΟΚ -«δεν μας απαντάτε ευθέως... Ο ελληνικός λαός έχει το δικαίωμα να ξέρει...»- η συζήτηση θα συνεχιστεί για τις δηλώσεις κάποιου στελέχους του Αριστερού Ρεύματος, στελέχη τα οποία δεν παραλείπουν να τροφοδοτούν καθημερινώς την επικαιρότητα με κάποια παλαβομάρα. Μέχρι να περάσουμε στο επόμενο πάνελ και να συνεχιστεί το ίδιο βιολί.